και άλλοτε να συνεχίσω τη άρση τίτλων, εντός και εκτός τειχών, με ομάδες όπως Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μίλαν, Γιουνάιτεντ και πάει λέγοντας. Στη δεύτερη περίπτωση, εκτός απ΄το πολύ καλό ρόστερ που "διαχειριζόμουν", εκμεταλλευόμουν και το όνομα της ομάδας και το μπάτζετ για να φέρνω παιχταράδες. Αλλά όσο καλή ομάδα και να είχα, εγώ ήθελα και άλλους παίχτες. Τι και αν είχα ήδη 2-3 αστέρες σε κάθε θέση, εγώ αγόραζα και άλλους. Έμενε ελεύθερος κάποιος παίχτης; Τον έκλεινα αμέσως. Βλέπετε το σκεπτικό μου ήταν το εξής: Παίρνω παίχτες για να μη τους πάρει άλλος και τους πετάω στη β' ομάδα ή τους δίνω δανεικούς, βάζοντας ρήτρα να μην παίζουν εναντίον μου. Ποτέ δε πίστευα όμως, οτι το σκεπτικό μου θα το έβλεπα 10 χρόνια μετά, να το έχει ένας πρόεδρος ομάδας.
Ο λόγος για τον πρόεδρο και μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη o οποίος παίζει το δικό του Championship Manager, αλλά αυτός παίζει με αληθινούς παίχτες και ομάδες. Ούτε λίγο ούτε πολύ στα 3 χρόνια προεδρίας του ο Μαρινάκης έχει κάνει 40 μεταγραφές (αγορές και δανεισμούς) απ΄τις οποίες οι 33 τα 2 τελευταία χρόνια. Πέραν απ΄τη λογική ενδυνάμωσης της ομάδας του όμως, λειτουργεί και με το σκεπτικό που είπα παραπάνω. Δεν δικαιολογείται π.χ. να αγοράζει τον Τάσο Παπάζογλου απ΄τον Πανσερραϊκό ενώ υπάρχουν ήδη 5 στόπερ και 2-3 ακόμη που μπορούν να παίξουν, αν χρειαστεί. Ήδη έχει κλείσει και άλλον στόπερ (Σιόβας) και ενώ δεν έχει φύγει κανένας αμυντικός, ούτε προβλέπεται να φύγει και τη στιγμή, που το δίδυμο Μέλμπεργκ-Παπαδόπουλος, δε σπάει με τίποτα (και λογικό!είναι το καλύτερο στην Ελλάδα μακράν). Μοιραία αυτοί οι παίχτες που περισσεύουν, βλέπουν τα ματς απ'τον πάγκο ή την εξέδρα (βλέπε Δασκαλάκης) και ο μόνος αγώνας που παίζουν είναι σε κανα 5x5 της γειτονιάς τους. Και δεν αντιδράει και κανένας τους... Εμένα στο Manager με κράζαν όταν δεν τους έβαζα να παίζουν. Έπεφτε το Morale (για τους γνωρίζοντες) και απαιτούσαν να τους βάλω στην Transfer List. Αυτοί απεναντίας, σπάνια αντιδρούν. Την ίδια στιγμή οι αντίπαλες ομάδες, καταριούνται τον πρόεδρο του Ολυμπιακού γιατί θα μπορούσαν να βρούν λύσεις στην 11αδα με αυτούς τους παίκτες.
Να είμαστε δίκαιοι όμως! Μισή ντροπή του Μαρινάκη και άλλη μισή των παιχτών. Παίχτες που ξέρουν, πως οι πιθανότητες να παίξουν στον Ολυμπιακό είναι λίγες αλλά παρολαυτά επιλέγουν να μεταγραφούν εκεί, παρά σε κάποια ομάδα που θα είχαν τη δυνατότητα να πάρουν τη φανέλα του βασικού σπίτι τους. Για ποιόν λόγο δε ξέρω. Για να πάρουν κούπες (και ας συμβάλλουν λίγο έως καθόλου σ'αυτές); Είναι Ολυμπιακοί απο κούνια και θέλουν να πραγματοποιήσουν ένα παιδικό όνειρό τους; Μήπως θεωρούν οτι αν φορέσουν τη φανέλα του Ολυμπιακού, θα τους κάτσουν τα μοντέλα που ζαχαρώνουν από τα περιοδικά; Πραγματικά δε γνωρίζω. Κλασσικό παράδειγμα αυτού που περιγράφω, ο Μανιάτης. Ήταν το πιο hot όνομα στην αγορά και επέλεξε να πάει στον Ολυμπιακό. Θα μου πείτε του βγήκε, αλλά πώς; Πειραματίστηκε ο Βαλβέρδε βάζοντάς τον αμυντικό χαφ, σε μια περίοδο που δεν είχε κάποιον να βάλει εκεί λόγω τραυματισμών και του βγήκε. Σαν δεξί μπακ που πήγε τον Γενάρη του 2011 στον Ολυμπιακό δεν είχε μέλλον, γιατί θα έβλεπε την πλάτη του Τοροσίδη (και πάλι λογικό γιατί είναι το καλύτερο δεξί μπακ στην Ελλάδα). Άλλοι όμως δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο ο Μανιάτης. Θα αναλύσω τις 40 μεταγραφές αυτές και που βρίσκεται ο κάθε ένας από τους παίχτες αυτούς σήμερα σε επόμενα άρθρα.
ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΣΕ ΓΑΜΑΜΕ ΣΤΟ ΜΟΥΝΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ ΧΟΡΟΠΗΔΑΜΕ
ΑπάντησηΔιαγραφή