Ταινίες με απροσδόκητο τέλος

  Βασική προϋπόθεση για να μείνει μια ταινία χαραγμένη στο μυαλό του θεατή, είναι να τελειώσει και να τον αφήσει με μια φάτσα απορίας για αυτό που έγινε. Δε ξέρω για σας, αλλά εμένα οι αγαπημένες μου ταινίες, είναι αυτού του είδους. 9/10 ταινίες που βλέπουμε, τελειώνουν με αρκετά αναμενόμενο τρόπο. Ο σπυριάρης,κοντός και αδύνατος "φύτουλας" κατορθώνει και πιάνει γκόμενα την ψηλή, με μπλε μάτια, αρχηγό των cheerleaders. Η πρωταγωνίστρια του θρίλερ, γλυτώνει (και συνήθως τον σκοτώνει κιόλας) απ΄τον μανιακό δολοφόνο, ο οποίος σκότωσε άκοπα καμμιά 40αρια άλλους φίλους και γνωστούς της. Ο μυστικός πράκτορας, τον οποίον σημαδεύουν 30 όπλα στο κεφάλι, καταφέρνει και ξεφεύγει, τους σκοτώνει όλους, απενεργοποιεί και μια πυρηνική βόμβα έτσι για να γουστάρει. Όλες αυτές μπορεί να είναι φοβερές ταινίες αλλά για άλλους λόγους (καστ,εφε,υπόθεση κλπ) αλλά για μένα οι ταινίες που τελειώνουν και λέω "ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ...", κατέχουν ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις μου. Αλλά αρκετά με την εισαγωγή. Ας δούμε τις κατά τη γνώμη μου κορυφαίες ταινίες με απροσδόκητο τέλος.

Seven (1995): Όπως είπα και στο άρθρο μου για τους "κακούς" των ταινιών αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία. Την είδα πιτσιρικάς και με συγκλόνισε τόσο που 17 χρόνια μετά, είναι η ταινία που λέω σε όποιον γνωρίζω ότι πρέπει να δει. Πέρα απ΄την υπόθεση που είναι φοβερή (serial killer σκοτώνει με βάση τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα), πέρα απ΄το καστ που είναι υψηλού επιπέδου (Morgan Freeman, Kevin Spacey, Brad Pitt), αυτό που ακόμα και τώρα όποτε το ξαναβλέπω (έχω περάσει τις 10 φορές ήδη) χειροκροτάω, είναι το τέλος. Απλά κορυφή!

Usual Suspects (1995): Ίδια χρονιά με την προηγούμενη, ίδιος ηθοποιός στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (Kevin Spacey) και εξίσου καλή ταινία. Στην ταινία βλέπουμε την ιστορία 5 απατεώνων και πως βρέθηκαν να σκοτωθούν από ένα μεγαλομαφιόζο ονόματι Keyser Soze. Την ιστορία την διηγείται ο μόνος επιζών απ΄τους 5, ένας σακάτης μικροαπατεώνας στον αστυνομικό που έχει αναλάβει την υπόθεση.

The Game (1997): Αν και αυτή η ταινία με κούρασε λίγο, μια και είναι απ΄τις ταινίες που είναι 2 ώρες και τις καταλαβαίνεις ότι είναι 2 ώρες, το τέλος με αποζημίωσε πλήρως. Καθόλου τυχαίο φυσικά το γεγονός ότι και σε αυτήν την ταινία όπως και στο "Seven" σκηνοθέτης είναι ο David Fincher. Στο έργο ο Michael Douglas υποδύεται έναν πολύ πλούσιο και σκληρό επιχειρηματία που ο αδελφός του (Sean Penn) του δίνει για δώρο στα γενέθλια του μια συνδρομή, σε μια εμπειρία ενός διαφορετικού παιχνιδιού που διοργανώνει μια εταιρεία. Όταν ο Douglas δέχεται να συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι, αρχίζουν να του συμβαίνουν παράξενα πράγματα.

Saw (2004): Και μόνο για το τέλος αυτής της ταινίας, πήγα και είδα στο σινεμά τις επόμενες 6 συνέχειες του, παρόλο που ήταν απλά σπλάτερ με πολυυυυυυύ αίμα. Είχε όμως εντυπωσιακούς θανάτους και έναν δολοφόνο που έχει ένα, παραδόξως, σωστό σκεπτικό. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Όποιος δεν την έχει δει αυτή την ταινία να την δει. Σας το λέω εγγυημένα ότι αυτό που θα γίνει στο τέλος, θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα για κάποια λεπτά. Η υπόθεση σε γενικές γραμμές είναι η εξής: Δύο άτομα βρίσκονται αλυσοδεμένα σε ένα δωμάτιο και ένας serial killer τους βάζει κανόνες για το τι πρέπει να κάνουν για να επιζήσουν.

Lucky Number Slevin (2006): Αυτή η ταινία, την οποία ξαναείδα προχτές στην τηλεόραση, ήταν η αφορμή για το θέμα του άρθρου. Εδώ ισχύει πάνω κάτω ότι και στο "Seven" (είχα δεν είχα, το έχω αναφέρει 3 φορές ως τώρα). Εξαιρετικό καστ (Morgan Freeman, Ben Kingsley, Bruce Willis, Josh Hartnett), η υπόθεση πολύ καλή (είναι πολύ μπερδεμένη ιστορία, θέλω 1 παράγραφο να την εξηγήσω) και εξαιρετικό τέλος, το οποίο ανατρέπει ότι έχεις δει στην ταινία.

Primal Fear (1996): Θρίλερ, στο οποίο ένα παπαδοπαίδι (εξαιρετικός Edward Norton) κατηγορείται ότι σκότωσε έναν παπά και καλείται ένας ψυχολόγος (Richard Gere) για να του μιλήσει, μια και το παιδί φαίνεται να πάσχει από σύνδρομο διπλής προσωπικότητας. Πέραν του τέλους που δεν το περιμένεις, είναι μια πολύ καλή ταινία.

The Sixth Sense (1999): Απ΄τα πιο γνωστά θρίλερ της δεκαετίας του '90, η οποία είχε μια ροπή γενικά στα ανατρεπτικά κλεισίματα ταινιών. Ένα παιδάκι (Haley Joel Osmond), έχει την ικανότητα να βλέπει νεκρούς ανθρώπους (πασίγνωστη η ατάκα "I see dead people") και οι γονείς του καλούν έναν γνωστό παιδοψυχολόγο (Bruce Willis), για να τον βοηθήσει.

The Mist (2007): Εξαιρετικό θρίλερ, βασισμένο σε βιβλίο του μετρ του είδους, Stephen King, με αναπάντεχο τέλος. Στην ταινία αυτή, ένα σύννεφο ομίχλης εμφανίζεται σε μια μικρή πόλη και μαζί με αυτό εμφανίζονται και τέρατα. 80 άτομα κλείνονται σε ένα σούπερ μάρκετ με σκοπό να προστατευθούν αλλά φυσικά δεν είναι τόσο εύκολο...(εδώ χρειάζεται και η αντίστοιχη ηχητική υπόκρουση).

Fight Club (1999): Άλλη μια ταινία του Fincher που τελειώνει και σε αφήνει κάγκελο (άλλη λέξη ήθελα να βάλω αλλά κρατάω επίπεδο). Ένας υπάλληλος γραφείου που δεν γουστάρει τη ζωή του καθόλου (Edward Norton), συναντά ένα πωλητή σαπουνιών (Brad Pitt) και αποφασίζουν να κάνουν μια λέσχη στην οποία θα πλακώνονται άτομα μεταξύ τους για να ξεδίνουν. Εν τέλει αυτή η λέσχη παίρνει διαστάσεις επανάστασης, μια και όλο και περισσότερος κόσμος, θέλει να συμμετέχει σ'αυτήν.

Law Abiding Citizen (2009): Μια απ΄τις πιο πρόσφατες ταινίες της λίστας μου. Ένας άντρας (Gerard Butler) αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του και να εκδικηθεί τους 2 άντρες που σκότωσαν τη γυναίκα και το παιδί του, αλλά και το δικαστικό σύστημα που άφησε ελεύθερο τον έναν απ΄τους 2 και κυρίως τον εισαγγελέα (Jamie Fox), που είχε αναλάβει την υπόθεση. Αν και το τέλος σαν τέλος είναι κλασσικό, με τον καλό να νικάει (αν και δεν είναι πολύ ξεκάθαρο ποιός είναι καλός και ποιός κακός στην υπόθεση), το πώς τελειώνει είναι κάτι που δεν περιμένει κανένας.

The Shawshank Redemption (1994): Βασικά και χωρίς το απροσδόκητο τέλος της, εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετική ταινία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι είναι 1ο στη λίστα του IMDB με τις καλύτερες ταινίες. Εκπληκτικό καστ (με προεξέχοντες τον Morgan Freeman και Tim Robbins) και μια πλοκή που σου κρατάει το ενδιαφέρον στα 140 λεπτά της ταινίας.

Shutter Island (2010): Η πιο πρόσφατη ταινία που με εξέπληξε με το τέλος της. Ο Leonardo Di Caprio υποδύεται έναν πράκτορα του FBI, ο οποίος πηγαίνει μαζί με έναν συνάδελφο του (Mark Ruffalo), σε ένα νησί-ψυχιατρείο, προκειμένου να ερευνήσουν την εξαφάνιση μιας ασθενούς. Πολύ καλό θρίλερ, το οποίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

The Sting (1973): Μια ταινία που δεν είχα δει μέχρι φέτος και όταν την είδα, μετάνιωσα που δεν την είχα δει νωρίτερα. Robert Redford και Paul Newman σχεδιάζουν μια πλεκτάνη ενάντια σε έναν εγκληματία, για να τον εκδικηθούν για τη δολοφονία ενός φίλου τους.