Η Ώρα της Κρίσης (πάρτε το όπως θέλετε)

  Ένα 24ωρο μας χωρίζει απ΄το κλείσιμο των καλπών και την καταμέτρηση των ψήφων, στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τις τελευταίες βδομάδες, έχω υπάρξει σε διαφορετικές παρέες, έχω συζητήσει με φοιτητές, άνεργους, οσονούπω άνεργους, παντρεμένους και νέους γονείς.
Όλοι έχουν το ίδιο ερωτηματικό πάνω απ΄το κεφάλι τους: ΚΑΙ ΤΩΡΑ;;;ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;;; Άτομα 18-60 ετών (για τους γέρους τα είπα σε άλλο άρθρο) να ρωτάνε ο ένας τον άλλον τι θα ψηφίσουν και πολλές φορές τι ΝΑ ψηφίσουν...

  Είμαι 29 χρονών και δεν έχω ξαναδεί τόσο μπερδεμένους τους γύρω μου, τόσο σκεπτικούς. Σαν όλοι να νιώθουν το βάρος όλης της Ελλάδας στις πλάτες τους. Σαν να αντιλαμβάνονται, ίσως για 1η φορά στη ζωή τους. ότι η ψήφος τους θα μετρήσει και οποιοδήποτε λάθος θα κοστίσει. Σαν να χτυπάνε το τελευταίο πέναλτι σε τελικό Μουντιάλ (μια κ είμαι κολλημένος με τα αθλητικά). Αντιλαμβάνονται, οτι πλέον δεν πρέπει να κοιτάνε τι τους συμφέρει αυτούς βραχυπρόθεσμα, αλλά το ποια Ελλάδα θα υπάρχει από'δω και πέρα. Σε ποια Ελλάδα θα ζήσουν τα παιδιά τους. Αν θα υπάρχει μέλλον γι'αυτά ή θα περάσουν μια Κατοχή, διαφορετική απ'αυτήν που έζησαν οι παππούδες μας, αλλά το ίδιο επίπονη.

  Ναι ξέρω! Δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι είναι πολλοί που αδιαφορούν, που τα'χουν σιασμένα όλα (που λέει και η γιαγιά μου). Που όποιο κόμμα και να βγει (ειδικά ένα απ΄τα 2 μεγάλα), δεν θα χάσουν τους παχυλούς μισθούς τους, τα ακριβά αμάξια τους και την άνετη ζωή τους και το μόνο που θα τους απασχολεί θα είναι τι χρώμα θα είναι η Πόρσε. Αλλά διάολε!!! Αυτοί είναι η μειοψηφία! Αν κάτι θυμάμαι απ΄το σχολείο είναι, ότι στη Δημοκρατία αποφασίζουν οι πολλοί, όχι οι λίγοι και κάποια στιγμή στην τόσο όμορφη αλλά και τόσο "άσχημη" χώρα μας, αυτό πρέπει να εφαρμοστεί. Δεν πρόκειται να σας πω τι να ψηφίσετε προφανώς, γιατί και εγώ είμαι το ίδιο μπερδεμένος με τους περισσότερους. Απλά ότι ψηφίσετε, να είστε 101% σίγουροι ότι είναι το σωστό, να το έχετε ψάξει πολύ καλά και από'κει και πέρα ελπίζουμε η Δευτέρα να είναι μια Νέα Μέρα για όλους.

  Μπορεί να ακούστηκα μελοδραματικός, αθεράπευτα ρομαντικός και ονειροπόλος αλλά είναι σκέψεις μέσα απ'την καρδιά μου. Είμαι και εγώ ένας νέος, άνεργος, που δε ξέρω τι θα μου ξημερώσει αύριο και παρακαλάω, να έρθει η στιγμή που όλοι θα πούμε ένα ΩΣ ΕΔΩ, θα τραβήξουμε μια μονοκονδυλιά σε όσα (και όσους...) φέραν την χώρα σ'αυτό το Κρίση-μο (ποιητική αδεία...) σημείο και θα πάμε παρακάτω. Τη στιγμή που θα είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες!

Y.Γ. Το ύφος του blog είναι πιο ανάλαφρο και θα συνεχίσει (όσο αντέχω να γράφω) να είναι. Απλά αυτό το κείμενο το σκεφτόμουν μέρες τώρα και είπα να το γράψω.