Η τηλεοπτική σεζόν για παράδειγμα κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της με τα κανάλια να ανακοινώνουν τα προγράμματά τους και το τι πρόκειται ναι παρακολουθήσει ο Έλληνας τηλεθεατής. Προσωπικά καταλαβαίνω ότι το καλοκαιράκι έφυγε για άλλη ήπειρο όταν την εμφάνισή τους κάνουν οι ευρωπαϊκές αθλητικές διοργανώσεις και ιδιαίτερα της Euroleague. Με την ευκαιρία της πρόσφατης έναρξής της λοιπόν θα θέλαμε να κάνουμε ένα DEVOTION στο μπάσκετ σαν άθλημα. Ναι πολύ καλά διαβάσατε. Δε λέω καλό και το ποδόσφαιρο αλλά υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που το βάζει στο ίδιο σκεπτικό που βάζει και το τένις, την Formula 1 ή κάποιο άλλο σπορ που ναι μεν του αρέσει αλλά δεν είναι το πάθος του. Με αυτό το κείμενο λοιπόν θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω την αγάπη μας για την καλαθοσφαίριση και γιατί την κατατάσσουμε νούμερο ένα στις καρδιές μας.
Μεγαλωμένος την δεκαετία του 80' οι τηλεοπτικές παιδικές επιρροές που έχω ξεκινάνε με παιδικές σειρές όπως Φρουτοπία, και του Κουτιού τα Παραμύθια, κινούμενα σχέδια με Thundercats, Silverhawks, Στρουμφάκια, και αθλητικά, με τις ομάδες μπάσκετ του ΠΑΟΚ και του ΑΡΗ να μεγαλουργούν τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Δυο ομάδες από την ελληνική μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη που έδωσαν τις βάσεις για την ελληνική μπασκετική παιδεία του 90' και 00'. Είδαμε το τεράστιο Νίκο Γκάλη να κάνει πράγματα που δεν καταλαβαίναμε με τα μέχρι τότε δεδομένα. Τριπλά σπασίματα στον αέρα, τριάντα και σαράντα πόντους σε θεωρητικά δύσκολα παιχνίδια και όλα με αθλητικό παπουτσάκι PONY. Είδαμε όμως και ένα συνολικό ΑΡΗ με προσωπικότητες όπως ο Βράνκοβιτς, ο Σούμποτιτς, και φυσικά ο εκπληκτικός Γιαννάκης. Μάθαμε πως το μπάσκετ θέλει ψυχή και ψυχολογία από ένα ΠΑΟΚ που άφηνε τα κόκαλά του κάθε φορά στο γήπεδο με συναρπαστικό μπάσκετ από τον Πρέλιεβιτς, τον Κόρφα και τον Φασούλα ή τον Σταυρόπουλο. Γήπεδα που έπαιρναν φωτιά σε κάθε παιχνίδι άσχετα αν ήταν ντέρμπι ή όχι. Βλέπαμε όλες τις ομάδες να έχουν ένα σταρ όπως τον Χριστοδούλου στον Πανιώνιο, τον Κορωναίο στον Παναθηναϊκό, τον Γκέκο και τον Παταβούκα στην ΑΕΚ κλπ.
Την ίδια στιγμή στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού έχουμε ένα μπάσκετ από άλλο πλανήτη. Η φωνή του Νίκου Παπαδογιάννη μέσα από την συχνότητα του MEGA CHANNEL μας φέρνει κοντά σε ένα πρωτάθλημα γεμάτο αστέρες με εκπληκτικά αθλητικά προσόντα που μας κάνουν να απορούμε για το τι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα. Βλέπουμε στιγμιότυπα από το μαγικό κόσμο του NBA και παιχνίδια που μας μάγευαν. Μπορεί όλοι να θαυμάζαμε τους Jordan, Magic kai Bird αλλά μας μάγευε η ομάδα των Chicago Bulls και τα μεγάλα παιχνίδια απέναντι στους σκληροτράχηλους παιχταράδες των New York Knicks. Γουστάραμε τον Reggie Miller να προκαλεί με τους θεατρινισμούς και το trash talking, αλλά και την μεγαλειότητα των Malone, Stockton, Robinson και Drexler.
Το μπάσκετ είχε πάντα κάτι μαγικό. Ακόμα και τις χρονιές που η δημοτικότητά του στην Ελλάδα με όλους τους κοινωνικούς άρχισε να πέφτει και η επίσημη αγαπημένη δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με το υλικό που είχε, εμείς μείναμε να κοιτάμε μπάσκετ. Σίγουρα τα μπάτζετ των ομάδων, οι πληρωμές των παικτών, και τα νούμερα των γηπέδων στην Ευρώπη (γιατί στο NBA τα νούμερα είναι εξωπραγματικά) να μην είναι εφάμιλλα του ποδοσφαίρου, αλλά το μπάσκετ έχει μια αίγλη και ταυτόχρονα ένα ρομαντισμό που μπορεί να σε συναρπάσει. Στην πραγματικότητα το μπάσκετ στην Ελλάδα σου υπενθυμίζει με έντονο τρόπο το πόσο σπουδαία πράγματα θα μπορούσες να κάνεις αθλητικά σαν χώρα. Μην ξεχνάμε άλλωστε το πόσους τίτλους έχουν φέρει τόσο οι ελληνικές ομάδες όσο και οι Εθνικές μας (παίδων, εφήβων και ανδρών). Το 1987 ο "τίμιος γίγαντας" Αργύρης Καμπούρης μας στέλνει όλους στις πλατείες. Το 2005 στο Βελιγράδι η Εθνική σηκώνει ξανά Ευρωπαϊκό και μετά από ένα χρόνο φτάνει στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος κερδίζοντας την Dream Team. Οι ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος αντιμετωπίζονται από την υπόλοιπη Ευρώπη ως οι κραταιές υπερδυνάμεις που πάντα πρωταγωνιστούν. Το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός αντιμετωπίζεται ως το el classico της Ευρώπης.
Την ίδια στιγμή απολαμβάνουμε το γεγονός ότι το ΝΒΑ δεν σου λέει τίποτα πια. Μπορεί κανένας Έλληνας παίχτης να μην παίζει στο Αμερικανικό πρωτάθλημα αλλά δεν χρειάζεται. Οι τίτλοι καταλήγουν σε ελληνικές ομάδες. Το υψηλό αυτό επίπεδο έχει προκαλέσει μεγάλους παίχτες να περάσουν από τα ελληνικά παρκέ όπως ο μεγάλος Dominique Willkins, ο τεράστιος Byron Scott, ο εξολοθρευτής Eddie Johnson, ο μαγικός Rivers, αλλά και συγκλονιστικοί Ευρωπαίοι παίχτες όπως ο Dejan Bodiroga, Dino Radja, Zarko Paspalj, Stojko Vrankovic και Juri Zdovc. Να σημειώσουμε εδώ ότι αυτά τα μεγάλα ονόματα δεν ήρθαν στην Ελλάδα στη δύση της καριέρας τους αλλά στο απόγειό τους.
Τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα μας έχουν γνωρίσει σε μεγάλες ομάδες που μας έδειξαν μεγάλο μπάσκετ. Η μεγάλη Γιουγκοπλαστικα με Ρατζα και Κουκοτς, η φοβερη Virtus-Kinder Bolognia με τις επαναλαμβανόμενες παρουσίες της στην Ευρωλίγκα και το Ζέλικο Ομπράντοβιτς να σηκώνει την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα είναι μόνο δύο παραδείγματα από τα πολλά που έχει να αναδείξει το Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Μπορώ να γράφω για πολύ ώρα τα μεγάλα ονόματα παιχτών και ομάδων τόσο ελληνικών όσο και εξωτερικού που άφησαν ιστορία στα παρκέ. Το ζητούμενο είναι ότι η "σπυριάρα" είχε πάντα ένα μαγικό τρόπο να μας απορροφά την προσοχή. Ξεκινώντας από το Game Time και τις εναλλαγές στο σκορ, τα μεγάλα σουτ, τα παιχνίδια ψυχολογίας, τις ανταλλαγές trash talk, τα καρφώματα και τις κραυγές σχεδόν πρωτόγονης οργασμικής απόλαυσης που ακολουθούν, αλλά και τα στολίσματα με τις φανέλες, τα παπούτσια, τα γήπεδα, τα γκομενάκια στις κερκίδες το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που τα έχει όλα.
Έχω περάσει πολλές ώρες μέσα σε γήπεδα μπάσκετ και μπορώ να πώ με σιγουριά ότι τα συναισθήματα τόσο σαν παίχτης όσο και σαν φίλαθλος δεν περιγράφονται. Όταν η μπάλα χτυπήσει το παρκέ, η δόνηση του ξύλου φτάνει στα πόδια σου όπου και να κάθεσαι. Είσαι μέσα στο παιχνίδι όλη την διάρκεια του παιχνιδιού και όταν σ' ένα μεγάλο σουτ που σου κερδίζει το παιχνίδι, η μπάλα φύγει από τα χέρια του παίχτη, το κορμί σου τινάζεται προς τα πίσω όση ώρα τα μάτια σου παρακολουθούν την τροχιά της μπάλας. Οι cheerleaders όσο κλισέ και αν ακούγεται είναι απαραίτητες στις ανάπαυλες μιας και οι ανάκαυλες που σου προκαλούν είναι αγχολυτικές σε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Γουστάρουμε ακόμα και το ζέσταμα με την τρομακτική ευστοχία παιχτών και τα φοβερά καρφώματα, φτιαχνόμαστε ν' ακούμε τον ήχο που κάνει το διχτάκι όταν μπει το σουτ. Μας αρέσουν οι φωνές που ακούγονται από παίχτες και προπονητές την ώρα του παιχνιδιού αλλά και οι αντιδράσεις του πάγκου που ο ρυθμός των αλλαγών στο παιχνίδι τους επιτρέπει να εξωτερικεύουν συναισθήματα όπως θυμό, εκνευρισμό, φωνές υποστήριξης προς τους συμπαίχτες, και πανηγυρισμούς. Γελάμε να βλέπουμε διαιτητές και παίχτες σε έντονους διαλόγους και συνεχόμενο κουβεντολόι κατά την διάρκεια του παιχνιδιού καθώς και τις έντονες χειρονομίες τους κατά την διάρκεια του παιχνιδιού για να σφυρίξουν κάποια παράβαση.
Νομίζω πως το μπάσκετ ανήκει εύκολα στους ρομαντικούς. Σε τελική ανάλυση μπορείς να πάρεις μια Molten, Spalding ή Nike και να ρίξεις δυο σουτάκια στην μπασκέτα της γειτονιάς σου απλά επειδή μπορείς. Το μπάσκετ είναι ένα σπόρ που μας πάει σαν χώρα και το καταλαβαίνουμε. Δυστυχώς όση ώρα και να γράφω η τελική ανάλυση λέει ότι το μπάσκετ είναι ένα σπορ όπως και τα άλλα. Κάθε ένας με την καψούρα του. Δεν προσπαθώ άλλωστε να πείσω κάποιον να αρχίσει να βλέπει μπάσκετ. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εξηγήσει τους λόγους που αυτό το άθλημα μας καθηλώνει, το κυνηγάμε και γουστάρουμε.
Καλή μπασκετική χρονιά σε όλους και feel Devotion!!
πολυ καλο!
ΑπάντησηΔιαγραφή